Het beroep van rietdekker is al millennia oud. Het geeft huizen volgens velen een historisch karakter, wat een imago is dat het niet zonder reden heeft gekregen. Al ver voor het begin van onze jaartelling werden er daken van riet gebruikt en het is daardoor enigszins traditioneel geworden ook. Wereldwijd kwamen mensen tot de ontdekking van de bruikbaarheid van het natuurlijke product als isolatie en afdekking.
Archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat er al in het Mesolithicum gebruik werd gemaakt van rieten daken. Het gaat hier dus om de periode van 8000 tot 3000 voor Christus. Maar ook de Romeinen waren bekend met deze methode van daken bouwen. Hoewel we bij Romeinen toch eerder denken aan dakpannen, die zij veel op hun villa’s en insulae (een soort flats) hadden, wordt het rieten dak toch genoemd in geschiedwerk. In de mythe rondom de stichting van Rome bijvoorbeeld komt deze methode voor. Vaak wordt de rieten hut van Romulus beschreven, de man die Rome gesticht zou hebben. Hoewel de mythe waar dit uit komt weinig feitelijks zal bevatten, geeft het toch aan dat het een methode was waar de Romeinen bekend mee waren.
Een echt iconisch voorbeeld uit de geschiedenis vinden we bij de Vikingen, welke vaak op hun lange huizen grote rieten daken hadden. Maar ook op andere plekken in Europa werd het veel toegepast. Zowel op kastelen van de rijksten koningen als op de huizen van de armste horigen waren dit soort daken terug te vinden.
Ook voor Afrika is het rieten dak iconisch. Het stereotype Afrikaanse plaggenhutje wordt vaak uitgebeeld als een hut van klei met daarop een rieten dak. Voor het oude Afrika klopt het ook wel dat dit soort daken veel werden gebruikt. Bij de Xhosa bijvoorbeeld een ronde hut gemaakt van klei, waar vervolgens een soort rieten schild overheen werd gebouwd.
